Η επίσης πολλές φορές αναφερόμενη με δαιμονολογικές διαστάσεις και σχετική με τη δράση του Ηλίου, συχνότητα Σούμαν (από το όνομα του Γερμανού φυσικού που την προέβλεψε πρώτος το 1952 και την ανίχνευσε το 1954) δεν είναι παρά η θεμελιώδης συχνότητα «αναπνοής» των στάσιμων ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (που εντοπίστηκαν νωρίτερα από τον Τέσλα), τα οποία δημιουργούνται μεταξύ της επιφάνειας της Γης και της Ιονόσφαιρας (η οποία είναι δημιούργημα της ηλιακής δράσης). Η θεμελιώδης αυτή συχνότητα είναι περίπου 7.8 Ηz και υπολογίζεται, σε πρώτη προσέγγιση, από την διαίρεση της ταχύτητας διάδοσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων (δηλαδή του φωτός περίπου 300.000 km/sec) με το μήκος της περιφέρειας της Γης (περίπου 40.000 km). Η θρυλούμενη παρατηρηθείσα αύξησή της, από το 1983 και μετά, στην υποτιθέμενη σημερινή τιμή της των 13 Ηz θα ήταν αληθής αν αυξανόταν η ταχύτητα του φωτός ή συρρικνωνόταν η Γη. Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι έχουν μετρήσει τέτοιες αυξήσεις είτε κάνουν λάθος (η μεθοδολογία της παρατηρησιακής μέτρησης της είναι ιδιαίτερα δύσκολη και επισφαλής) ή μετρούν τη δεύτερη αρμονική των συχνοτήτων Σούμαν, η οποία είναι πράγματι -και πάντοτε ήταν- 14 Ηz, (πρακτικά, πέραν της θεμελιώδους συχνότητας των 7.8 Hz, υπάρχει μια σειρά αρμονικών συχνοτήτων Σούμαν, στα 14, 20, 26, 32, 37 και 42 Hz).

θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι η θεμελιώδης συχνότητα Σούμαν (περίπου 8 Ηz), στην οποία είμαστε ως όντα εμβαπτισμένοι, έχει ενδεχομένου εξελικτική σημασία στην ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου, ο οποίος πράγματι όταν βρίσκεται σε γαλήνια κατάσταση λειτουργεί σε αυτό το φάσμα συχνοτήτων (εγκεφαλικός ρυθμός -α, από 7 έως 12 Ηz).
Μια υποτιθέμενη αύξηση αυτής της θεμελιώδους φυσικής συχνότητας Σούμαν στα 13 Ηz, εικάζεται ότι θα έθετε σε συντονισμό τον ανθρώπινο εγκέφαλο, προκαλώντας μια ούτως ειπείν «εγκεφαλική ταχυκαρδία», με αποτέλεσμα την ανθρώπινη υπερδραστηριότητα (και άρα επιθετικότητα, πολέμους, και τα συναφή καταστροφολογικά), δεδομένου ότι βρίσκεται στο φάσμα των συχνοτήτων που χαρακτηρίζει τον εγκέφαλο όταν βρίσκεται «εν εγρηγόρσει» ή λειτουργεί σε ατμόσφαιρα άγχους (εγκεφαλικός ρυθμός -β, από 12 έως 30 Ηz).
Πάντως, η όλη εικόνα φαίνεται να υπερβαίνει την ατομικότητα των ανθρωπίνων εγκεφάλων, ενώ είναι περισσότερο συμβατή με τη Νοόσφαιρα, του Γάλλου καθολικού φιλοσόφου Τεϊγιάρ ντε Σαρντέν, η οποία δομείται από την επικοινωνιακή σύζευξη των εγκεφάλων (ίσως μέσω διαδικτύου σήμερα;), οδηγώντας σε μία παγκόσμια συνειδητότητα και οικουμενική νοημοσύνη, ελεγχόμενη ίσως ή συντονιζόμενη από «κοσμικές συχνότητες»...

Ένα επίσης «ανατρεπτικό» σενάριο που κυκλοφορεί σε σχέση με το 2012 είναι η αναστροφή των μαγνητικών πόλων της Γης, με βάση την παρατηρούμενη μείωση της εντάσεως του γήινου μαγνητικού πεδίου κατά τα τελευταία 4.000 χρόνια. Όντως, το μαγνητικό πεδίο της Γης, ο άξονας του οποίου δεν συμπίπτει αλλά σχηματίζει μικρή σχετική γωνία (περίπου 11ο) με τον φυσικό άξονα περιστροφής της Γης, έχει αναστραφεί (ο βόρειος πόλος γίνεται νότιος και αντιστρόφως) στα τελευταία 71 εκατομμύρια χρόνια, (για τα οποία έχουμε γεωλογικές αποδείξεις με βάση τη διάταξη σιδηρούχων υλικών πηγμέvns λάβας ηφαιστείων κατά μήκος των μαγνητικών γραμμών της Γης), 171 φόρες! Είναι ένα φαινόμενο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβαίνει μια φορά στα 250.000 χρόνια, σε πρώτη προσέγγιση. Το φαινόμενο, όμως, δεν χαρακτηρίζεται από περιοδικότητα. Η τελευταία αναστροφή του γήινου μαγνητικού πεδίου έγινε πριν από 750.000 χρόνια. Το μικρότερο διάστημα μέσα στο οποίο έχει παρατηρηθεί αναστροφή είναι της τάξεως των 10.000 ετών, ενώ το μεγαλύτερο είναι της τάξεως των 10 εκατομμυρίων ετών. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να προβλέψει πότε ακριβώς θα συμβεί μια τέτοια αναστροφή.

Τέλος, πάλι σε σχέση με το 2012, κυκλοφορούν έντονα και τα γενικής φύσεως κοσμικά καταστροφολογικά σενάρια με την υποτιθέμενη έλευση του κοσμικού ταραξία Νιμπιρού, ο οποίος, από θεός των Σουμερίων μεταμορφώθηκε σε τιμωρό πλανήτη, κομήτη, μετεωρίτη, ή ό,τι άλλο εξωγήινο μπορεί να φανταστεί η πολύ πεπερασμένη και ισχνή, φοβούμαι, φαντασία των ανθρώπων, σε σχέση με την απείρως πιο φανταστική και διαφεύγουσα από τους περιορισμένους αντιληπτικούς μηχανισμούς μιας πραγματικότητας...

Τα κοσμικά καταστροφολογικά σενάρια έχουν φυσικά επιστημονική βάση, λόγω των γεωλογικών ενδείξεων περί περιοδικής εξαφάνισης των ειδών, με έμφαση στην προ 65 εκατομμυρίων ετών εξαφάνιση των δεινοσαύρων (που ήταν τότε τα κυρίαρχα έμβια όντα του πλανήτη μας) αλλά και πολλών άλλων ειδών, από την πρόσπτωση επί της Γης ενός γιγαντιαίου μετεωρίτη χαρακτηριστικής διάστασης 30 χιλιομέτρων).
Οι προσπάθειες των αστροφυσικών για εντοπισμό ενός δέκατου, άγνωστου μέχρι στιγμής, πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος (πλανήτης Χ) ή ενός συνοδού αστέρα του Ηλίου (Νέμεσις), των οποίων η περιοδική τους προσέγγιση στον 'Ηλιο θα αποτελούσε τον «διακόπτη» ή τον «πυροκροτητή» για μια ομοβροντία αστεροειδών ή μετεωριτών, από τους οποίους θα κινδύνευε η Γη μας, συνεχίζεται, χωρίς όμως μέχρι στιγμής να στεφθεί με επιτυχία.
Έτσι, ο φαντασιακός κοσμικός τρομοκράτης Νιμπιρού θα πλανάται ως μια έξτρα φοβία της νευρωτικής εποχής μας, παρόμοιας αλλά στατιστικά πιο ακίνδυνης από τις υπόλοιπες φοβίες μας.
(Η πιθανότητα να χάσουμε τη ζωή μαε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα είναι 1 στις 100, από πνιγμό 1 στις 10.000, σε αεροπορικό δυστύχημα 1 στις 30.000, σε σεισμό 1 στις 130.000, σε φωτιά 1 στις 600.000, από μετεωρίτη -έναν οποιονδήποτε, έστω και μικρό- 1 στις 720.000, ενώ από μεγάλο μετεωρίτη, για παράδειγμα από ένα σώμα της τάξεως των 100 μέτρων παρόμοιο με αυτό που εξερράγη στην Τουνγκούσκα της Σιβηρίας το 1908, είναι 1 στα 6.000.000!!!)