Γράφει ο Γιάννης Βαρουφάκης
Η κα Merkel και ο κος Sarkozy έχουν κάθε λόγο να είναι θυμωμένοι με τον κ. Παπανδρέου. Πριν μερικές μέρες προσυπέγραψε την Συμφωνία του Οκτωβρίου. Όσο εκείνοι ανακοίνωναν την (πολύ κακή για την Ευρώπη και καταδικαστική για την Ελλάδα) συμφωνία, εκείνος καθόταν ήσυχα-ήσυχα και τους άκουγε. Στο τέλος μάλιστα τους χειροκρότησε. Κι όταν ήρθε η σειρά του να μιλήσει, απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό, υπερθεμάτισε για την εν λόγω συμφωνία. Μέρες μετά, χωρίς καμία συζήτηση μαζί τους, ήρθε η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος το οποίο  θέτει την συμφωνία, προσωρινά τουλάχιστον, στο ψυγείο - μια συμφωνία που, υποτίθεται, έπρεπε να εφαρμοστεί άμεσα για να ανατρέψει το κακό κλίμα στις αγορές.

Οι κα Merkel και ο κος Sarkozy δεν αμφισβητούν το δικαίωμα του έλληνα πρωθυπουργού να θέσει την Συμφωνία του Οκτωβρίου σε δημοψήφισμα. Αμφισβητούν όμως το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα κάθε ευρωπαίου ηγέτη, ιδίως δε του έλληνα πρωθυπουργού, να προβεί σε μια τέτοια κίνηση μονομερώς μετά από μια συμφωνία η οποία προέκυψε ως αποτέλεσμα δεκάδων ωρών διαβουλεύσεων. Με το δίκιο τους λένε στον κ. Παπανδρέου: Αν διαφωνούσες με την συμφωνία, γιατί την υπέγραψες; Κι αν συμφωνούσες, αλλά ήθελες να θέσεις την συμφωνία στην κρίση των συμπολιτών σου, γιατί δεν μας είχες προετοιμάσει ώστε να λάβουμε κι εμείς τα μέτρα μας μπροστά σε ένα πιθανό όχι; Πράγματι, αν κάθε ευρωπαίος ηγέτης συμπεριφερόταν όπως ο κ. Παπανδρέου, ασκώντας το (πραγματικά αναφαίρετο) δικαίωμά του ανάλογα, τότε θα εξαφανιζόταν η όποια προοπτική σύγκλισης στο πλαίσιο Συνόδων Κορυφής. (Φαντάζεστε τι θα λέγαμε για την κα Μέρκελ αν, χωρίς προειδοποίηση, έθετε σε δημοψήφισμα συμφωνία που επετεύχθη μετά από κοπιαστικές συζητήσεις και που μας ικανοποιούσε, όπως ικανοποιεί τον μέσο Γερμανό σήμερα η Συμφωνία του Οκτωβρίου;) 

Ο θυμός της κα Merkel και του κου Sarkozy είναι λοιπόν κατανοητός. Όμως, ο τρόπος που αντέδρασαν χτες κινείται μεταξύ της ηλιθιότητας και της αθλιότητας. Πώς αντέδρασαν; Απειλώντας τον ελληνικό λαό ότι ένα "όχι" στο δημοψήφισμα θα σημάνει έξοδο από το ευρώ και, συνεπώς, από την ΕΕ. Πρόκειται για ηλιθιότητα επειδή, όπως έχω πολλές φορές εξηγήσει, η έξοδος από το ευρώ έστω και μιας μόνο μικρής χώρας θα σημάνει την άμεση κατάρρευση του κοινού νομίσματος. Η απειλή της κας Merkel και του κου Sarkozy θυμίζει τον πατέρα που απειλεί το παιδί του πως αν δεν φάει το φαϊ του εκείνος θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει. Μια απειλή που κανένα παιδί δεν θα πιστέψει ποτέ. Άρα, μια ηλίθια απειλή. Γιατί και άθλια; Επειδή απειλώντας τον ελληνικό λαό με αποπομπή από το ευρώ και την ΕΕ σε περίπτωση ενός 'όχι' στο δημοψήφισμα, η κα Merkel και ο κος Sarkozy εξευτελίζουν την ιδέα μιας ενωμένης, ευνομούμενης Ευρώπης.

• Από πού κι ως πού η διαφωνία ενός λαού με ένα συγκεκριμένο πακέτο μέτρων για την Κρίση ταυτίζεται με εθελούσια έξοδο από τη ίδια την Ευρώπη;
• Με ποιο δικαίωμα απαγορεύεται σε έναν λαό να διαφωνήσει με τις ανόητες συνταγές τους υπό την απειλή ότι η διαφωνία θα τιμωρηθεί με αποπομπή;
• Πώς αποφάσισαν οι δύο ηγέτες να γράψουν, κατά το δοκούν, στα παλιά τους τα παπούτσια την Συμφωνία της Λισαβώνας η οποία ρητώς λέει πως δεν υπάρχει διαδικασία αποπομπής χώρας-μέλους της ευρωζώνης;

Την άποψη μου για την κίνηση Παπανδρέου την κατέθεσα χτες και δεν θα την επαναλάβω. Κοιτώντας μπροστά, έχουμε ένα δημοψήφισμα. Το οποίο μας ζητά να κρίνουμε, ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι, αν η Συμφωνία του Οκτωβρίου είναι καλή για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Καλούμαστε να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα και όχι κάποιο άλλο. Να πούμε ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στην συγκεκριμένη συμφωνία. Μόνο σε αυτήν. Έχουμε την ιερή υποχρέωση να κλείσουμε τα αυτιά μας στην χυδαία ταύτιση του ερωτήματος αυτού με το εάν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Και να στηλιτεύσουμε όποιον ή όποια (π.χ. την κα Merkel, τον κ. Sarkozy, τους κύκλους που εκφράζουν τον κ. Παπανδρέου και οι οποίοι πασχίζουν, σε αγαστή σύμπνοια με την κα Merkel και τον κ. Sarkozy να εκβιάσουν ένα ΝΑΙ από τον ελληνικό λαό) προσπαθήσει να μας πείσει ότι ένα ΟΧΙ αποτελεί επιλογή εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ. Αν κάποιοι θέλουν την απάντηση του ελληνικού λαού σε αυτό το ερώτημα, ας το θέσουν σε ξεχωριστό δημοψήφισμα. Να μας ρωτήσουν δύο ανεξάρτητα ερωτήματα:

1. Θέλετε να μείνουμε στο ευρώ;
2. Συμφωνείτε στην εφαρμογή της Συμφωνίας του Οκτωβρίου;

Αν μπορούσα να απαντήσω και στα δύο ερωτήματα θα απαντούσα ΝΑΙ στο πρώτο και ΟΧΙ στο δεύτερο, καθώς θεωρώ ότι το ΟΧΙ στο δεύτερο ερώτημα αποτελεί προαπαιτούμενο για να μπορέσει η ιστορία να απαντήσει καταφατικά στο πρώτο. Επειδή για να υπάρχει και στο μέλλον ευρώ πρέπει πρώτα να διασωθεί το κοινό νόμισμα. Και επειδή για να διασωθεί το ευρώ πρέπει να καταργηθεί η Συμφωνία του Οκτωβρίου. Γιατί; Επειδή η εφαρμογή της θα επισπεύσει, αντί να σταματήσει, την κατάρρευση της ευρωζώνης.(*)

Όπως όμως φαίνεται, θα μας θέσουν μόνο το δεύτερο ερώτημα εκβιάζοντας μας με την ανυπόστατη απειλή πως ένα ΌΧΙ σε αυτό θα εκληφθεί ως ΟΧΙ στο μη ερωτηθέν πρώτο ερώτημα. Εμείς όμως δεν πρέπει να "μασήσουμε" - να μην  πέσουμε στην παγίδα. Όσοι δεν θέλουμε την έξοδο από το ευρώ πρέπει, κόντρα στους ισχυρισμούς των κκ. Merkel, Sarkozy και Παπανδρέου, να πούμε όχι στην Συμφωνία του Οκτωβρίου βοηθώντας έτσι το ευρώ και την Ενωμένη Ευρώπη να επιβιώσουν.

(*) Έχω αναλύσει επαρκώς τις καταστροφικές διατάξεις της Συμφωνίας του Οκτωβρίου στο παράρτημα στο τέλος του χτεσινού μου άρθρου. Γι' αυτό δεν θα σας ξανακουράσω επαναλαμβάνοντάς τα εδώ.